بو دونیا بیر دنیز کیمین،درین دیر

بیزلر کیچک بالیغلار

اجل نهنگ کیمین دیر

سن گئدینجه ایتدی شعر

لاپ محو اولدو،گئتدی شعر

گؤزومده یاش قورودو

قلم دوشدو،بیتدی شعر

گؤیدَن یاغان یاغیش دیر

پاییزین آردی قیش دیر

قیزلارا گؤز ائیلمه

آی قوجا بو پیس ایش دیر!

رقیب زشت ایلن هم صحبت اولما

اونون ویرانه سینده رویت اولما

یاشیم هرچند آتمیش بش اولوبدور

سنی من ایستیرم،ناراحت اولما !

 قزوینیم،آی قزوینیم!

سن جیگریم،سن دینینم !

آیاق داشین مَثل دیر!

پسته لرین گؤزل دیر !

ایستکلی دیرباغلارین

ویقارلی دیرداغلارین !

نان ِ برنجین اعلا

کوچه لرین آوروپا !

باقلوانین شهری سن!

دهخدانین شهری سن!

عُبید سَن دَه یاشاییب

سَنی چوخ آلقیشلاییب !

وَطنَه دلدادَه دیر

عارفین آزادَه دیر!

اؤزؤمؤن وار،شرابین

دؤنیا :دَلی،خرابین!

شازدَه حسین سَراسی

اؤرَکلرین ماواسی !

سئویندیریرآدامی

قَجَرلرین حامامی !

سبزَه میداندا بوتون

پاریلداییر چلستون !

گئتمَمیشَم بیرایل دیر

مَغلواکین قیزیل دیر !

مست اولوب باخمازجاما

خیّام گلسَه خیّاما !

دَیَروئریبدیر سَنَه

گؤزَل سَعدالسّلطنَه !

دربکوشکون قدیمی

آداملارین صمیمی !

سئودیم شهرآراسینی

تهران دروازاسینی !

مولوی،هریانینی

سپه خیابانینی !

تاکستانی،الوندی

ضیاآباد،تاکندی !

قزوین، ای عشق دایاغی!

عاشیغلارین اوجاغی،

ای دونیانین باهاری !

قوناغلارین دیاری!

اومورام ساغ قالاسان

لاپ ایستی،داغ قالاسان !

دوداغلاری دولوب قند ونباتدان!
گؤزل اندامی معنای حیاتدان!
دوداغیندان دئدیم کی:«بیراؤپوش وئر»
دئدی:«هرگزکام آلمازائششک آتدان»!!

دئدیم حاجی غلاما:" قار یاغاندا

یئی هئیوا،نار،شاماما قار یاغاندا

ائشیک قارلی،دومانلی،لاپ سویوق دور

قال ائوده،گئت حاماما قار یاغاندا"

ما به گونه،"یاناق" می گوییم

گوش را هم "قولاق" می گوییم

به عروسک،"اویونجاق" و "قولچاق"

و به کودک،"اوشاق" می گوییم

به عقب دال" و "ساغ و سول"، چپ و راست

به جلو هم "قاباق" می گوییم

به سفید "آغ" و بر عروسی "توی"

رقص را "اویناماق" می گوییم

"سوفره سالماق" به سفره گستردن

و به مهمان،"قوناق" می گوییم

"تاختا قاشیق" به قاشیق چوبی

و به چاقو،"پیچاق" می گوییم

دست را " ال" به چشم،گؤز، "باش": سر

به دو تا پا "آیاق" می گوییم

چونکه آماده شد،به خاگینه

خورده و "قیقاناق" می گوییم

کرّه خر را "قودوق"به خر،"ائششک"

داس را هم "اوراق" می گوییم

جای نزدیک را " یاخین"،جایِ

دور را هم "اوزاق" می گوییم

استخوان را "سوموک"به "طحال"

در همه جا "دالاق" می گوییم

هنچنین شوهر دو خواهر را

خودی و "باجناق" می گوییم

رود را "چای" و کفش را " باشماق"

ظرف سگ را "یالاق"می گوییم

به زن"آرواد"،"قادین" به دختر"قیز"

شانه را هم "داراق" می گوییم

مژه را "کیپریک" و به دندان" دیش"

نیز لب را "دوداق" می گوییم

همه جا بر وسیله ی سرکوب "

دگه نک" یا "چوماق" می گوییم

استخوان را "سوموک" به زانو "دیز"

پینه را هم "یاماق" می گوییم

به دبیر و معلم " اؤیرَتمَن"

امتحان را "سیناق" می گوییم

چون که آمد به کشور و جایی

خشک سالی،"قورواق" می گوییم

به جوانی «جاوانلیق » و به کلاه

«بورک»،«باشلیق»،«پاپاق» می گوییم

ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ « ﭘﻴﺸﻴﻚ» ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ
ﺑﻪ «ﻧﻨﻮ » ﻫﻢ « ﺑﺌﺸﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﺳﻴﻠﯽ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﺭﺍ « ﺷﺎﭘﺎﻻﻕ »
ﺑﻪ ﻟﮕﺪ ﻫﻢ « ﺗﭙﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺟﻴﺐ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ «ﺳﻮﺭﺍﺥ»
ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ « ﺩﻟﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ« ﺟﻮﺟﻮﻕ » ،« ﺍﻭﺷﺎﻕ »نارین
ﺭﻳﺰﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ «ﻛﻴﭽﻴﻚ» ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﭘﺸﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺣﻼﺝ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ « ﺩﻳﺪﻳﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﺩﺭ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺭﻗﺼﻴﺪﻥ
«ﻛﻒ ﺯﺩﻥ » ﺭﺍ «ﭼﻪ ﭘﻴﻚ» ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

آﺏ ﺭﺍ « ﺳﻮ » ، ﺑﻪ ﮔﺎﻭ ﻧﺮ « ﺟﺆﻧﮕﻪ »
ﻛﻮﺯﻩ ﺭﺍﻫﻢ « ﺗﻴﻠﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﭼﻮﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﺳﺎﻳﺒﺎﻥ ﺩﻳﺪﻳﻢ
ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ « ﻛﻮﻟﮕﻪ ﻟﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﻗﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ « ﺯﻳﺮﻭﻩ »
ﮔﺮﺩﻧﻪ ﺭﺍ « ﮔﺪﻳﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﻣﻐﺰ «ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﻳﺪﯼ»
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ « ﺍﻳﻠﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﻗﺮﺹ ﻭ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺭﻭﻥ «ﺍﻳﭽﺮﯼ»
ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ « ﺍﺋﺸﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﭼﻮﻥ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﮔﻮﺷﻬﺎ ﯽ ﺭﺍ 
ﺑﻪ ﺑﺮﻳﺪﻩ « ﻛﺴﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﻣﻴﻮ ﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ "ﺯﺭﺩ ﺁﻟﻮ"
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗوﺮﻛﯽ "ﺍﺭﻳﻚ"ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ

ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯽ
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ « ﮔﻮﻧﺪﻩ ﻟﻴﻚ » ﻣﯽ ﮔﻮییم

بوسه :اؤپؤش و فروبکن : تاخ!

آغوش: قوجاق،دَلیک : سوراخ!

باسماق:چپاندن است و رُخ : اؤز !

انسانِ درست و راستگو:دؤز !

پالتار :لباس و کفش :باشماق!

یانلیش :غلط است و سَهو :چاشماق !

آرواد : رِِییسِ خانواده !

آخماق : سفیه و گول و ساده !

خر : ائششک و گاو : اینک،کئچی: بُز !

قارغاست کلاغ و خوک : دونقوز !

گئن : هست گشاد و دار : تنگ است !

دشنام : سؤیؤش، ساواش :جنگ است !

قاچماق : گریختن، فرار است !

پاییز به تُرکی: سون باهار است !

بازار : یالانچی لار دوراغی !

ایستگاه : دوراق و دُزد: یاغی !

نزدیک : یاخین و دور : اوزاق است !

غیرت سیز آدام : ساری قولاق است !

کِشتی : گَمی و یالان : سیاست !

شاعر: دَلی و تالان : ریاست!

اوغلان : پسر و گؤلؤش : لبخند !

نقره : گؤمؤش است و اوغرو : کارمند !

کوزه است تیلیک و یارما : بلغور !

می ایست، مَرو،بلند شو :دور !

ماست است: یوغورد و دوغ :آیران !

ماهنی است:ترانه و چؤرک : نان!

در : قاپی و باغلاماق : بستن!

معنای آتیلماق است : جستن